Janine
moderator
Αριθμός μηνυμάτων : 256
Reputation : 20
Ημερομηνία εγγραφής : 02/12/2010
 | Θέμα: Όχι, αυτή δεν είναι η Κύπρος μου...  Τρι Ιαν 04, 2011 10:43 am | |
| Μια ασυνήθιστη ανοικτή επιστολή, με τίτλο «Δεν είναι αυτή η Κύπρος μου», προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτειακούς αξιωματούχους, που υπογράφει ο νεαρός Γιάννης Δημητρίου, δημοσιεύεται στη χθεσινή έκδοση του «Πολίτη» - πρόκειται ουσιαστικά για ένα αγωνιώδες κατηγορητήριο ενάντια στο πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, όπου ο ορμητικός, παρορμητικός και αυθεντικός νέος άντρας, νιώθει παγιδευμένος. Αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο επιστολογράφος:
«Στα συγκριτικά λίγα χρόνια που παρακολουθώ τις εξελίξεις, ολοένα και πιο πολύ με προβληματίζει ένα ερώτημα. Ποια Κύπρο θα παραλάβω εγώ, κύριε Πρόεδρε; Οι πολιτικοί δεινόσαυροι με απαράμιλλη συνέπεια, σφιχταγκαλιάζουν τα έδρανά τους και όλοι εμείς, με απαράμιλλη κοινωνικο-πολιτειακή βλακεία, κάθε λίγα χρόνια τούς χειροκροτούμε και ζητωκραυγάζουμε "άξιος", εκλέγοντάς τους για διψήφια συναπτά έτη.
»Ακούω ολοένα και περισσότερο το επιχείρημα "σαν την Κύπρο δεν έχει", ή "σίγουρα όταν έρθει η ώρα να κάνω οικογένεια, θα έρθω στην Κύπρο να το κάνω". Κι από μέσα μου ολοένα και παραξενεύομαι. Καλούμαι, ως φοιτητής, γρήγορα-γρήγορα να επιστρέψω στα πάτριά μου εδάφη, να βρω μια έντιμη και αποδεχτή (κοινωνικά) δουλειά και να στεριώσω, να κάνω κι εγώ με τη σειρά μου, οικογένεια.
»Ποια, όμως, Κύπρος και ποια κοινωνία θα με στεγάσει, κύριοι υπουργοί; Μήπως αυτή που καταδικάζει με τις πράξεις της, όλες τις μορφές του διαφορετικού; Μια κοινωνία που αρνείται με πείσμα γαϊδάρου να αναγνωρίσει, πόσω μάλλον να στηρίξει, όποιον δεν εμπίπτει στην τριλογία "λεφτά-θρησκεία-οικογένεια";.
»Απαντήστε μου με λογικά επιχειρήματα, γιατί εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, βιαζόμαστε να βαπτίσουμε αλήτη, όποιον συναντήσουμε στο δρόμο και έχει μακριά μαλλιά, σκουλαρίκια και τατουάζ; Θα τον αφήνατε να κάνει παρέα με τα παιδιά σας; Φυσικά και όχι - σάμπως και ασχοληθήκατε ποτέ να ακούσετε αυτό που πραγματικά θέλουν να σας πουν, δίχως να εθελοτυφλείτε; Προσπαθήσατε ποτέ να έχετε ένα διάλογο, με έναν δεκαεπτάχρονο χρήστη κάνναβης προτού τον συλλάβετε;».
Ο Γιάννης καταλήγει αναφέροντας «σήμερα σας μιλάει ο νέος που διαλέγετε να φιμώνετε, το αύριο που εσείς του βγάλατε τα μάτια και μετά το φτύσατε. Mea culpa, κύριε Πρόεδρε, γιατί αυτήν την κοινωνία εγώ δεν τη διάλεξα».
Ο Γιάννης δεν διάλεξε αυτήν την κοινωνία και αυτός ο τόπος «δεν είναι η Κύπρος του», όμως το καταπελτικό γράμμα του δεν εκφράζει στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από τον διακαή του πόθο να γίνει μέρος της. (Τραγικά ειρωνικό, έτσι δεν είναι;).
Είναι ο πόθος του ρομαντικού και αδιάφθορου τριαντάρη που νιώθει αποξενωμένος από ένα συντηρητικό περιβάλλον όπου κυριαρχούν τα πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα του συμβιβασμού, της εξυπηρέτησης συμφερόντων, της βίας και της καταστολής.
Όμως, αλίμονο αν δεν ένιωθε αυτήν την αγωνία, την υπαρξιακή αίσθηση του ξένου, την απόσταση, την αγανάκτηση και την οργή. Ποια αξία θα είχε, να τα έβρισκε όλα έτοιμα στο πιάτο; Θα προτιμούσε να του «ταίριαζε» σαν γάντι, ό,τι απεχθάνεται πιο πολύ; Μάλλον όχι.
Γι’ αυτό, νομίζω, θα πρέπει να το πάρει απόφαση ότι αυτή, δεν είναι μια κοινωνία που διαφέρει από τις άλλες ευρωπαϊκές, όπως γράφει. Αυτός είναι, που διαφέρει από τους υπόλοιπους. Γιατί; Μα γιατί είναι αυτός που είναι.
Ας το φανταστεί: Σε δέκα χρόνια από τώρα, σε είκοσι χρόνια από τώρα, θα σκέφτεται το ίδιο. Θα είναι τότε στην κοινωνία μας το ίδιο ξένος, ως μεσήλικας και ως γέρος, όσο είναι σήμερα ως φοιτητής. Θα έχει ελάχιστα χρήματα και υλικά αγαθά και θα συνεχίσει να νοιάζεται για τους αδύνατους και τους λιγότερο προνομιούχους. Και, μεταξύ μας, θα πρέπει να χαίρεται γι’ αυτό.
Αν δεν αλλοτριωθεί, δηλαδή. Αν δεν αλλάξει. Και αν δεν γίνει αξεχώριστο κομμάτι μιας Κύπρου που πια, «θα είναι η Κύπρος του».
Και που δεν θα έχει το παραμικρό, να της καταλογίσει. ΓΙΑΝΝΗΣ (ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ) www.sigmalive.com | |
|
