Εγώ και Εσύ.... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Γεννήθηκα σε μια πόλη που όταν θέλω να πιώ νερό ανοίγω την βρύση στο σπίτι μου και γεμίζω το ποτήρι μου. Εσύ επίσης ανοίγεις την βρύση στο βαρέλι που έχετε μαζέψει νερό από την βροχή και γεμίζεις το ποτήρι σου. Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν κινδυνεύω να πάθω μαλάρια αν πιω νερό .

Όταν θέλω να πλύνω τα ρούχα μου ανοίγω την πόρτα του πλυντηρίου, τα βάζω μέσα, μαζί με μια χρωμοπαγίδα για να μην χρειαστεί να ξεχωρίσω τα λευκά από τα χρωματιστά, βάζω απορρυπαντικό, μαλακτικό, το βάζω στην πρίζα και πατάω το κουμπί. Όταν θέλεις να πλύνεις τα ρούχα σου παίρνεις ένα κουβά, τον ρίχνεις στην δεξαμενή με το νερό, γεμίζει, τον ανεβάζεις πάνω, βάζεις τα ρούχα σου σε μια λεκάνη ρίχνεις νερό και τα τρίβεις με σαπούνι. Χωρίς μαλακτικό!

Όταν θέλω να μαγειρέψω χρησιμοποιώ την ηλεκτρική κουζίνα μου. Όταν θες να μαγειρέψεις ανάβεις φωτιά με ξύλα, βάζεις πάνω το μεγάλο σκεύος και μαγειρεύεις. Όταν βαριέμαι να μαγειρέψω παίρνω ένα τηλέφωνο και μου φέρνουν φαγητό στο σπίτι. Όταν βαριέσαι να μαγειρέψεις αν είσαι από τους τυχερούς που έχουν χρήματα και δεν μένουν σε χωριό μπορείς να φας κάτι έξω. Σε αντίθετη περίπτωση απλά δεν θα φας.

Όταν θέλω να μετακινηθώ μέσα στην πόλη μπορώ να χρησιμοποιήσω το λεωφορείο, ή το τρένο ή το μετρό ή ταξί. Όταν θες να μετακινηθείς θα χρησιμοποιήσεις λεωφορείο. Σε κάθε θέση θα κάθονται 2 άτομα. Αν έχεις πονοκέφαλο είναι καλύτερο να μην μετακινηθείς καθότι η μουσική παίζει στη διαπασών.Τέλος θα εύχεσαι να φτάσεις στον προορισμό σου και να μην συγκρουστείς με κάποιο όχημα από το αντίθετο ρεύμα. Αν είσαι ακόμα πιο τολμηρός θα χρησιμοποιήσεις τα ταξί-μηχανάκια. Και ο Θεός μαζί σου! Ταξί όχι, είναι μόνο για τους τουρίστες.

Τα καλοκαίρια πηγαίνω διακοπές, συνήθως σε κάποιο νησί. Αν δεν έχω λεφτά να πάω διακοπές θυμώνω. Εσύ τα καλοκαίρια δεν θυμώνεις. Ούτε τους χειμώνες. Και ας μην έχεις λεφτά.

Τα Χριστούγεννα όσο ήμουν παιδί σχεδόν πάντα μου έπεφτε το φλουρί της βασιλόπιτας. Όχι, δεν ήμουν τόσο τυχερή, οι γονείς μου ήθελαν να νομίζω ότι είμαι. Ο Αϊ Βασίλης μου έφερνε πάντα δώρο. Ακόμα μου φέρνει. Τα Χριστούγεννα δεν σου έπεφτε ποτέ το φλουρί και ο αι Βασίλης ξεχνούσε να έρθει.

Όταν έχω γενέθλια θα τα γιορτάσω, ίσως στο σπίτι μου, ίσως κάπου έξω, θα σβήσω κεράκια στην τούρτα μου, θα μου φέρουν δώρα, θα φορέσω όμορφα ρούχα, ίσως οι άνθρωποι που με αγαπάνε μου κάνουν κάποια έκπληξη, ίσως να μην γίνει και τίποτα από όλα αυτά αλλά σίγουρα θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που θα μου ευχηθούν χρόνια πολλά. Όταν έχεις γενέθλια υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην το ξέρεις. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι πως δεν θα τα γιορτάσεις και δεν θα σου πουν χρόνια πολλά. Θα είναι απλά άλλη μια μέρα.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου έχω μακριά μαλλιά σ τα οποία όταν ήμουν μικρή η μαμά μου έβαζε όμορφα πολύχρωμα κοκαλάκια. Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου δεν έχεις μαλλιά. Αν κάποια στιγμή έχεις μακριά μαλλιά δεν θα είναι τα δικά σου. Θα μπορείς όμως να βάλεις πολύχρωμα κοκαλάκια. ….ίσως….

Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια μάθαινα 2 ξένες γλώσσες σε φροντιστήριο, έκανα μαθήματα ζωγραφικής και κάθε χρόνο σχεδόν ξεκινούσα ένα διαφορετικό άθλημα μέχρι να βρω κάποιο που μου αρέσει. Με ότι σταμάτησα να ασχολούμαι ήταν από επιλογή και όχι από ανάγκη. Στα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια θα πηγαίνεις σχολείο. Και θα παίζεις στην φύση. Χωρίς να πληρώνεις!

Οι γονείς μου λένε πως ήμουν πολύ δύσκολη με το φαγητό και πολύ πεισματάρα. Αν δεν μου άρεσε το φαγητό απλά δεν έτρωγα. Εσύ απλά θες να υπάρχει φαγητό. Και όταν υπάρχει λες ευχαριστώ . Και πάντα έχεις όρεξη για λίγο ακόμα.

Το παιδικό μου δωμάτιο ήταν γεμάτο παιχνίδια. Εσύ δεν είχες παιδικό δωμάτιο. Τα παιχνίδια σου είναι μια μπάλα από χαρτια μέσα σε μια παλιά κάλτσα, αυτοκινητάκια που έχεις φτιάξει από μπουκάλια, bowling με πλαστικά ποτήρια και μια πέτρα για μπάλα και 1 κούκλα που προσπαθεί να είναι Barbie αλλά τις λείπουν τα όμορφα ρουχα, τα μαλλιά και το ένα πόδι.

Πρόλαβα την εποχή που μαζευόντουσαν τα παιδιά της γειτονιάς και παίζανε μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό στον δρόμο. Ήμουν η τελευταία γενιά. Εσύ παίζεις ακόμα στην φύση. Και θα παίζεις για πολλά χρόνια ακόμα. Ίσως γιατί δεν έχεις playstation, τηλεόραση και ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια. Ίσως και επειδή οι ‘’μεγάλοι’’ δεν έχουν από ένα αυτοκίνητο ο καθένας.

Πήγα σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό όχι γιατί δεν υπήρχε άλλη λύση απλά γιατί αυτό επέλεξαν οι γονείς μου. Κατόπιν πήγα σε δημόσιο σχολείο. Εσύ πας σχολείο για όσο θα μπορεί κάποιος να δίνει χρήματα για να πας.

Στο σχολείο είχα μια συμμαθήτρια που είχε τα ρούχα της ανά χρώματα στα συρτάρια της, εγώ προτιμούσα να τα έχω απλά κουβάρι και να ακούω την μαμά μου να φωνάζει πως πρέπει να φτιάξω την ντουλάπα μου. Τα ρούχα μου δεν ήταν ακριβά και επώνυμα μα ήταν καθαρά, σιδερωμένα, καινούργια και όμορφα. Εσύ δεν έχεις ντουλάπα. Τα ρούχα σου δεν είναι και εσένα ακριβά και επώνυμα. Αλλά δεν είναι ούτε καινούργια. Μπορεί να είναι σκισμένα αλλά θα πάρεις την βελόνα και την κλωστή και θα τα ράψεις. Και ας είσαι 7 χρονών.
Ζω σε μια χώρα που ο μέσος όρος ζωής σύμφωνα με τελευταίες έρευνες είναι τα 79 έτη. Εσύ ζεις σε μια χώρα που ο μέσος όρος ζωής είναι τα 60 έτη. Ζούμε 20 χρόνια παραπάνω. Και απλά αναρωτιέμαι… ξέρουμε τι να τα κάνουμε?
Ζω σε μια χώρα που υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να ζήσουν οι άνθρωποι ευτυχισμένοι αλλά εκείνοι συνέχεια γκρίνιαζαν. Ζεις σε μια χώρα που δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και όμως κάθε μέρα χαμογελάς.
Ζω σε μια χώρα που καταρρέει και μαζί της καταρρέουν και αυτοί που αγαπάω.... και δεν ξέρω τι να κάνω για να χαμογελούν…….. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις?
http://iolisvoutia.blogspot.com

» παρ'το αλλιως! διαβαστε!
» ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΗΔΗ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΡΓΙΑ-ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ!